முப்பது ஆண்டு முன்னர் ஒரு காலம்,
மண்ணின் வாசம், மனதின் தாளம்.
வீதிகள் தோறும் சிறுவர் கூட்டம்,
நொண்டியடித்துக் கோடு கிழித்து,
பம்பரமாய் தாவிப் பறந்த நாட்கள்.
கல்லாங்குழிக்குச் சண்டையிட்டு,
சிற்றாங் காயில் சிரித்த நாட்கள்.
பம்பரமாய் சுற்றிடும் ஆட்டம்,
கோலிக் குண்டுகள் கையில் ஆட்டம்.
மறைந்து நிற்கும் கண்ணாமூச்சி,
கிளித்தட்டுப் பாயும் வேகப் போட்டி.
உறியடி ஆடி, தாவித் தாவி,
வெற்றிக் களிப்பில் துள்ளும் தேவி.
மாலையெல்லாம் தூசி படிந்து,
வீடு செல்லும் காட்சி நெகிழ்ந்து.
ஓடி ஆடி உடல் வளர்த்து,
உள்ளம் மகிழ்ந்து பொழுதைக் கழித்து.
கணினி இல்லை, அலைபேசி இல்லை,
கலங்கரை விளக்காய் மனதின் எல்லை.
அந்த நாட்கள் மீண்டும் வருமா?
அழிந்த கோலங்கள் உயிர் பெறுமா?
நினைவலைகள் நெஞ்சைத் தொட,
முப்பது ஆண்டு முன்னர் மனம் பறக்க.
Comments
Post a Comment