என் கைப் படைப்பு - ஏன் அழுதது?

உறைந்த கண்ணாடிப் பரப்பில்
என் விரல் ஒரு கண் வரைந்தது.
நான் உற்றுப் பார்த்திருக்க
குளிர் மெல்லக் கரைய
அந்தக் கண் கண்ணீராய் வழிந்தது!
என் கைப் படைப்பு - ஏன் அழுதது?

Comments

மணவாளன் இங்கே நானம்மா, மங்கை என் அருகில் நிற்கையில் பூரிக்கும் மனம் நானம்மா. அவள் விழியசைவில் உலகமே அடங்கும், அவள் புன்னகையில் என் துயரங்கள் தொலையும். காதல் என்னும் கடலில் நாங்கள் இரு தோணிகள், ஒருவரை ஒருவர் தாங்கிடும் அன்புப் பிணைப்புகள். அவள் குரல் ஒரு தேனிசை என் செவிகளுக்கு, அவள் ஸ்பரிசம் ஒரு புது வாழ்வு என் நரம்புகளுக்கு. நாட்கள் நகரும், நம் காதல் வளர்ந்திடும், ஒருவருக்கொருவர் நிழலாகத் தொடர்ந்திடும். எந்தன் ராணி அவள், எந்தன் உலகம் அவள், அவள் அருகினில் நான் என்றும் ஓர் அரசன். மணவாளன் இங்கே நானம்மா, மனம் நிறைந்த காதலின் நாயகன் நானம்மா. இனி வாழ்வின் பாதையில் துணை நீயே, என்றென்றும் உனக்காக நான் ஒருவனே.

ஹப்பிள் தொலைநோக்கி

விண்வெளியின் கண்ணென, பூமியின் சுழற்சியில் சுழன்று, ஹப்பிள் என்றொரு பெயர் தாங்கி, விண்வெளியில் மிதக்கிறாய். பார்வையால் பிரபஞ்சத்தின் கதவுகள் திறந்து, கோடான கோடி நட்சத்திரக் கூட்டங்களை, கலக்ஸிகளின் வண்ணமிகு சித்திரங்களை, நம் கண்முன் நிறுத்துகிறாய். ஆண்டுகள் பல கடந்தாலும், உன் கண்கள் ஓய்வதில்லை, தொலைதூரப் பயணங்களின் ரகசியங்களை, அறிவியலுக்கு அள்ளிக் கொடுக்கிறாய். பிரபஞ்சத்தின் ஆழம் காட்டி, அறிவின் பசிக்கு விருந்தளித்து, மனித குலத்தின் தேடலுக்கு, ஒளிவிளக்காய் இருக்கிறாய். ஹப்பிள் தொலைநோக்கியே, விண்வெளி நாயகனே, உன் பணி தொடரட்டும், புதிய அதிசயங்கள் பூக்கட்டும்!

Perspective

Search This Blog