விசாலப் பரப்பினில் தோன்றும் குறைபாடு,
ஒரு கண்ணில் அநீதி, மறுக்கண் சமப்பாடு.
காலத்தின் ஓட்டத்தில் காணும் நிலைமாற்றம்,
துன்பமென எண்ணும் துயர் சில நேரம்,
இன்பத்தின் வாயிலாய் திறக்கும் புது ஓரம்.
நட்டமெனக் காணும் நொடி சில வேளை,
வளர்ச்சியின் விதையாய் முளைக்கும் அவ்வேளை.
யார் அறிவார் இப்பேரண்டப் போக்கினை?
எது நன்மை, எது தீமை என்ற ஊக்கினை?
ஒவ்வொரு நொடியும் ஒரு பாடத்தைக் காட்டும்,
காலத்தின் கைகள் அனைத்தையும் ஆட்கொள்ளும்.
ஆகவே மனம் கலங்காதே மானுடா நீ,
இவ்வுலக நியதி என்றும் மாறாதே போ.
ஒவ்வொன்றும் அடையும் தகுந்த தன் இடத்தை,
காலத்தின் மடியில் அமைதியாய் நீ படுத்து.
Comments
Post a Comment